Meer over...

Prijs:	€ 22.25 inclusief btw
Verzendkosten:	€ 5.35 binnen Nederland
Levertijd:	3 werkdag(en)

Bestellen...

Het moet nou toch niet gekker worden

Zaterdag 25 september 2010 was Lenny van Konijnenburg-Meijnster met haar boek aanwezig zijn bij het NAH Dreamdayfestival, georganiseerd door de NAH stichting en SHON (Stichting Hersenletsel Organisaties Nederland) voor iedereen die met een Niet-Aangeboren Hersenletsel te maken heeft.

'Het moet nou toch niet gekker worden' is een geregelde verzuchting van vele partners van mensen met NAH. Niet-aangeboren hersenletsel overkomt je van de ene op de andere dag door een ongeluk, zuurstoftekort na hartfalen of, in het geval van Rob, de hoofdpersoon in dit boek, als gevolg van een herseninfarct.
Lenny heeft in dit boek van dag tot dag en later van week tot week beschreven hoe het leven eruit ziet als je partner getroffen wordt door een herseninfarct en wat de gevolgen van de beschadigingen voor je dagelijkse omgang met elkaar betekent. Van de ene op de andere dag word je zijn secretaresse, verzorgster en gezelschapsdame en slechts af en toe komt diegene, waar je zo van houdt, gelukkig weer even terug. In de loop van de tijd steeds vaker en ontstaat er een nieuw evenwicht. Het wordt nooit meer als vroeger, maar toch... 'het wordt ook niet gekker meer'.
Het boek gaat over Rob, maar eigenlijk over Lenny, die op een manier die zeer kenmerkend is voor mantelzorgers laat zien dat het moeilijk is om het over jezelf te hebben, wat het voor jou betekent, hoe ook jouw leven totaal verandert. Ook Lenny is getroffen door NAH, maar dat schrijft ze niet zo op.'

An Cremers, bestuurslid Stichting Hersenletsel Organisaties Nederland

Lenny van Konijnenburg-Meijnster heeft een eigen website. Klik hier om naar haar site te gaan.

Wat vonden anderen ervan?

Peter Vermeulen
Lenny van Konijnenburg-Meijnster: 'Het moet nou toch niet gekker worden.' De nasleep van niet-aangeboren hersenletsel. Uitgeverij Gopher, Amsterdam 2010. ISBN: 9789051797299 ( Hersenletsel/ Niet aangeboren hersenletsel /NAH/1) zie ook: http://www.gopher.nl
Soort boek/ziekte/stijl: Uitgave waarin het leven van twee partners van dag tot dag en later van week tot week wordt beschreven, nadat een van hen wordt getroffen door een herseninfarct. Mantelzorgers van mensen met NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel) zijn niet of nauwelijks voorbereid op het leven met een 'nieuwe' partner. Wat betekenen de gevolgen van de beschadigingen voor je dagelijkse omgang met elkaar? Hoe ga je om met de stress die de zorg veroorzaakt en in hoeverre schakel je jezelf uit ten dienste van de ander? Dat zijn zo'n beetje de vragen die hier aan de orde komen.
Over de schrijver: Lenny van Konijnenburg wordt op 29 maart 1949 in Rotterdam Zuid als Lenny Meijnster geboren. Uit haar eerste huwelijk heeft ze twee zonen. Ze werkt als directiesecretaresse bij een bank als ze in 1988 haar tweede man Rob ontmoet. Als ze in 1990 trouwen brengt Rob zijn zoon en dochter uit een eerder huwelijk mee. Nadat bij haar zus borstkanker is geconstateerd laat Lenny haar borsten preventief verwijderen. Haar zuster overlijdt en Lenny legt alle informatie betreffende familiaire borstkanker vast in het boek "De juiste keuze". In maart 2007 wordt Rob getroffen door twee herseninfarcten en ook de ervaringen hiermee legt Lenny vast in "Het moet nou toch niet gekker worden." Eind 2008 stopt ze met haar werk bij de bank om zich geheel aan de zorg voor Rob te kunnen wijden. Daarnaast doet ze af en toe wat modellenwerk. Haar wens is om in de toekomst lezingen te geven over het laatst verschenen boek.
Korte beschrijving: Rob en Lenny zijn hardwerkende Rotterdammers als Rob een beroerte krijgt. Het matig functioneren van het hart blijkt de oorzaak van de twee infarcten te zijn geweest. Het hart klopt onregelmatig waardoor de bloedcirculatie niet stabiel is. Het leven van Lenny neemt een drastische wending en dat betekent (mantel)zorg bieden en jezelf vaak wegcijferen. Door schade en schande wordt een mens wijs en dat geldt zeker voor het begeleiden van een patiënt die opnieuw moet leren wat altijd als vanzelfsprekend gold. Het verhaal gaat over Rob en is voor hem geschreven om later nog eens terug te kunnen lezen. Maar daarnaast Lenny laat ons zien dat het moeilijk is om het over jezelf als partner, als mantelzorger te hebben, wat het voor je betekent en hoe ook jouw leven totaal verandert. Gelukkig ontstaat er na verloop van tijd ontstaat er een nieuw evenwicht. Weliswaar wordt het nooit meer als vroeger, maar toch... 'het wordt ook niet gekker meer.' Met achterin nog een reeks praktische tips van de schrijfster.
Wat viel op: Lange tijd wordt er aangemodderd tussen de twee. Rob heeft nauwelijks besef van tijd, kan het tempo van alledag nauwelijks bijbenen en is blijkbaar niet in staat de zogenaamde tweede stap (het leggen van verbanden van waaruit actie wordt ondernomen) te maken. We schrijven dan oktober 2007 en zijn ondertussen zes maanden verder. Wanneer komt daar verandering in? Zoals de neuroloog stelt vindt de grootste vooruitgang plaats in het eerste halfjaar, maar na een jaar is pas precies te zeggen wat er van het infarct is overgebleven. Partners worden echter vergeten en zelden wordt hen gevraagd "hoe gaat het eigenlijk met jou?". Ongemerkt wordt er van hen veel verwacht en verlangd. Weliswaar is Lenny bijdehand en heeft altijd wel een reactie of oplossing, maar na een paar maanden geeft ze ook lucht aan haar eigen gevoelens. Behalve de teleurstelling over het wegvallen van de Rob met wie ze lief en leed deelde, begint het feit dat er voor haar persoonlijk niet veel meer over blijft behoorlijk aan haar te knagen. Elk individu zal anders op deze situatie reageren, maar het gevoel er alleen voor te staan waar Lenny in de loop van het verhaal steeds vaker uitdrukking aan geeft, zullen veel mensen herkennen. Lenny maakt ons eveneens duidelijk dat er na het infarct ook op het emotionele vlak een volstrekt andere verhouding tussen twee partners ontstaat. Het zijn pijnlijke ervaringen, maar ondertussen moet ze toch gewoon blijven functioneren! Dat er na een jaar bij Rob geen verdere terugval wordt geconstateerd klinkt hoopvol, maar betekent nog niet dat er sprake is van een positieve ontwikkeling. De "tweede stap" wordt nog steeds niet gemaakt. In dat opzicht is het boek een momentopname en ogenschijnlijk stopt Lenny er na ruim twee jaar abrupt mee om ons nog deelgenoot te maken van haar ervaringen. In het nawoord laat ze ons weten dat Rob in vergelijking met het eerste jaar behoorlijk is verbeterd en dat hij zelfs weer "iets van emotie" toont. Lenny laat weten dat het leven haar, na die lange periode van aanpassen en ermee leren omgaan, niet meer zo zwaar valt. Ze vindt dat haar ontwikkeling intussen is stil blijven staan en dat het tijd wordt haar leven weer op te pakken; daarin is natuurlijk ook veel plaats voor Rob. Haar verbazing over het gedrag van Rob heeft ze lange tijd niet onder stoelen of banken gestoken, maar ze blijkt een rasoptimist en gaat er vanuit dat ze, ondanks alles, samen nog een mooie tijd tegemoet gaan.
Citaten: Pag. 37: "De revalidatiearts zegt bij het afscheid tegen Rob: "Meneer van Konijnenburg, luister goed naar wat ik u ga zeggen. U gaat nu thuis denken dat u alles wel weet en dat u net zo bent als voor uw herseninfarcten. Dat is dus niet zo. Luister goed naar uw vrouw, want zij weet het en u niet!" Pag. 45: "Al met al wordt mijn leven steeds drukker en is het voor mij bijna niet meer te verhapstukken. Tel daarbij op de zorg voor Rob en het nimmer aflatende denken voor twee." Pag. 87:: "Ik vind hem vanaf half september heel subtiel iets achteruit gegaan qua geheugen. Laat de dag alsjeblieft niet komen dat hij mij niet meer herkent, denk ik en ik doe snel even een schietgebedje." Pag. 178: "Maak een start door niet zoveel te piekeren over Rob. Geef antwoord en laat het los!"
Recensie (Krinkeltje op Bol.com): "Zeer geraakt ben ik door dit op papier gezette relaas van een Florence Nightingale, die haar partner onderuit gehaald ziet worden door een paar forse herseninfarcts. Haar liefde en toewijding bij Rob's revalidatie en 'genezing' vergen van haar het uiterste. (.) Een boek dat net zo nodig is als een cursus reanimatie. Denk je eens in: morgen kun jij in de schoenen van de schrijfster staan..."
Links: - lennyvankonijnenburg.nl - hersenletselorganisaties.nl

NBD|Biblion
NBD|Biblion De auteur van dit boek heeft een echtgenoot met niet-aangeboren hersenletsel. Haar man heeft twee herseninfarcten gehad, een grote rechts voor en een kleinere rechts onder. Zij beschrijft de periode van de ziekte en revalidatie van maart 2007 tot december 2009. In de beginperiode worden de feiten per dag beschreven. Later zitten er tussen de beschreven dagen langere perioden. Ook de verhalen op de beschreven data zijn korter of langer, afhankelijk van het onderwerp. De auteur slaagt er goed in te beschrijven wat er met haar echtgenoot gebeurt, maar geeft ook duidelijk aan welke 'impact' dat op haar en ook op de relatie tussen beide partners heeft. Naast de typische zaken die een specifieke casus met zich meebrengt, laat het egodocument ook vele aspecten zien waar andere partners van patienten met niet-aangeboren hersenletsel zich aan kunnen optrekken. Het boek wordt besloten met een nawoord en een aantal tips. Een interessant ego-document voor mantelzorgers.