Meer over...

Prijs:	€ 27.25 inclusief btw
Verzendkosten:	€ 5.35 binnen Nederland
Levertijd:	3 werkdag(en)

Bestellen...

Familiezilver

Eind jaren tachtig van de voorbije eeuw bezocht de auteur mevrouw G. Leupen-van der Linden in Naarden. Zij liet een zilveren vork zien waarop de initialen van de grootmoeder van haar man, de betovergrootmoeder van de auteur, waren gegraveerd. Nee, een cassette met zilveren bestek heeft de familie nooit bezeten, 'Familiezilver' slaat op de vele nagelaten foto's, op brieven, gedichten en kleine voorwerpen als een stempel met de initialen PL, een zilveren inktstel en een gouden brilletje, maar vooral op de vele verhalen die de auteur in de loop der jaren optekende uit de mond van zijn familieleden.

Familiezilver is het verslag van de ontdekkingsreis van Piet Leupen naar zijn familiegeschiedenis, die hij op vijftien-, zestienjarige leeftijd begon. Zijn zoektocht begon bij zijn grootouders van vaderskant en voerde terug tot het midden van de zestiende eeuw. De Leupens blijken een goed voorbeeld te zijn geweest van een zelfbewuste, Nederlandse middenklasse van lakenwevers, -werkers, drapeniers, dominees, onderwijzers, leraren, landmeters en kooplieden. Het boek is aanvankelijk vooral een egodocument, maar langzamerhand wordt de historische context waarbinnen Leupens voorouders leefden belangrijker.

Op donderdag 6 december 2007 is dit boek gepresenteerd in het weeshuis van Goes, alwaar het eerste exemplaar is overhandigd aan burgemeester Van der Zaag. De avond daarvoor is een programma over de auteur en zijn boek uitgezonden op de televisiezender van Omroep Zeeland. U kunt de tv-uitzending bekijken op www.omroepzeeland.nl (programma De Katse viool van 5 december 2007.

Wat vonden anderen ervan?

PZC, 18 december 2007
Kleine geschiedenis van familie Leupen door Rinus Antonisse Dinsdag 18 december 2007 - Een degelijke, protestantse familie uit de middenklasse. In de loop van de 16e eeuw als zo velen vanuit Vlaanderen in Nederland terecht gekomen. Beroepen als lakenwevers, dominees, (veel) onderwijzers, kooplieden. Hecht verankerd in die middenklasse, zonder echte uitschieters naar boven en beneden. Geen beroemdheden of bijzondere personen die in de geschiedenisboeken horen. Zo schetst Piet Leupen (Goes, 1939) zijn voorgeslacht in het boek Familiezilver, een nalatenschap van het burgergeslacht Leupen. De oud-hoogleraar middeleeuwse geschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam putte ervoor uit nagelaten geschriften, maar gebruikte vooral gesprekken die hij voerde met familieleden. De Leupens hebben vele voetstappen in Zeeland geplaatst (Goes, Middelburg, Zierikzee). De jongste geschiedenis laat Leupen onbesproken. Hij wil geen zaken naar buiten brengen 'die vasthaken aan op dit moment nog levende gevoelens en opvattingen.' Het boek gaat zodoende twee generaties terug en trekt zo verder de historie in, tot in het 16e eeuwse West-Vlaanderen. Bezien vanuit één lijn, die van zijn vaders familie. Leupen begint overigens bij zichzelf. Hij legt uit waarom hij op zoek is gegaan naar een eigen verleden en steeds meer betrokken raakte bij het leven van zijn familieleden. Maar de nadruk ligt op de 19e eeuw. Het degelijke van de familie blijkt onder meer uit het ontbreken van schuinsmarcheerders of gevallen vrouwen. Er werd bijzonder veel genetwerkt en daar kwamen de Leupens ook openlijk voor uit. Het verwerven en behouden van een goede naam, nam een belangrijke plaats in. Zelfkritiek spaart Leupen niet. Hij signaleert door de generaties heen een sterk eigengevoel. ,,Dit gevoel herken ik bij mijzelf en zie ik ook bij mijn naaste familieleden." Mogelijk heeft het te maken met historisch besef en, zeker van toepassing in de 19e eeuw, de positie in de lokale samenleving. De vraag is natuurlijk in hoeverre de kleine geschiedenis van het geslacht Leupen interessant is voor een brede lezerskring. Niet echt, maar de dikwijls gewone beslommeringen die Leupen opdist, zorgen voor aardige momenten. Bijvoorbeeld waar hij beschrijft onder welke omstandigheden zijn grootvader Davied Pieter en oudtante Jet, samen met hun twee broertjes, vanaf 1872 in het weeshuis aan de Singelstraat in Goes leefden. Sober en deugdzaam. Als de wezen familieleden wilden bezoeken, ging dat niet zomaar. Er moest door de weeshuisvader steeds toestemming aan het bestuur worden gevraagd.